سه نما = سینما

می گویند که سینما از سه پلان تشکیل شده است؛ نمای اول به عنوان نمای افتتاحیه از «موضوع ، شخصیت و اتفاق» حرف می زند. نمای اول فضا را آماده می کند برای نمای دوم تا در آنجا کشمکش به وقوع بپیوندد و نمای دوم از نمای قبل خود الهام می گیرد تا حرکت کند و پس از اینکه اتفاق ها به بحران تبدیل شد نمای سوم شکل می گیرد تا نتیجه ی مورد نظر بدست آید و فیلم به پایان برسد. اگر نمای سوم نباشد، سینما در هر روایت یا ضد روایت به پایان خود نمی رسد و اگر نمای دوم هم نباشد ، نمای سوم نمی تواند کامل شود. این سه نما را می توان وسعت داد تا جایی که هر فیلمی با هر زمانی به سه بخش یا مجلس تقسیم شود، «شروع، میان و پایان». وقتی این سه بخش یا سه مجلس مفهوم سینما پیدا می کند که جوهر فکر و اندیشه باشد، اما در زمان حاضر که سینما متحول شده است هنوز دیدگاه هایی وجود دارد که تصور می کنند سینما یعنی یک قاب عکس. با آنکه می توان از یک عکس، ایده، موضوع و یا طرحی برای فیلم خلق کرد اما با توجه به سیر حرکت تصاویر برای بیان موضوع، این قاب عکس ثابت نمی تواند سینما باشد. آنانی که می پندارند از کنار هم گذاشتن عکس هایی که گرفته اند می توانند فیلمی بسازند کمی با خود اندیشه کنند. شاید به راز تصاویر ناب که از فکر و اندیشه ناب تراوش کرده است پی ببرند، البته اگر در این توهم نباشتد که دغدغه ی سینما دارند بی آنکه برای این هنر-صنعت تصاویر نابی بر پرده سفید نقش زده باشند

این روزها همه منجی سینما شده اند و از کوچه و بازار صداهایی به گوش می رسد برای پیشی گرفتن از همدیگر. نسخه هایی می پیچند و سعی می کنند که هر کس نسخه رنگین تری که حتی به جای بدست آوردن بینایی کور هم می کند، عرضه کند تا از این قافله عقب نیفتد.

سرگذشت اینان خود می تواند سناریویی باشد برای فیلمسازانی که بدون حاشیه فقط فیلم می سازند تا کمکی به سینما کرده باشند اما در میان هیاهویی که برای هیچ فضا را چون غبار پر کرده است گم شده اند.

اگر می خواهیم منجی سینما باشیم باید بدانیم که سینما آنقدر بزرگ است که برای همه جایی برای بودن و پویایی وجود دارد اما اگر بخواهیم بایستیم و بدون تفکر سخن بگوئیم ، سینما آنقدر کوچک خواهد بود که براحتی از همان نمای اول سقوط خواهیم کرد. 

عبدالله خداکریمی