خانه ی شیشه ای
میلان کوندرا نویسنده مشهور در رمان «بار هستی» می گوید : «چگونه بار هستی را به دوش بکشیم ؟ آیا «سنگینی» بار هول انگیز و سبکی آن دلپذیر است؟ بار هرچه سنگین تر باشد زندگی ما به زمین نزدیک تر ، واقعی تر و حقیقی تر است ...»
با این کلام کوندرا به خویش باز می گردیم و زندگی در خانه ی شیشه ای را مرور می کنیم که جهان را از ورای آن می بینیم بی آنکه بار هستی آن را به دوش بکشیم .
این روزها صحبت از تغییرات اقلیمی زمین است ، جایی که یخ قطب ها آب شده و خرس ها دچار انقراض می شوند و آمازون دیگر رنگین کمانی از پروانه ها را به خود نمی بیند و پرواز آنها رویایی می شود گم .
شاید از درون حباب شیشه ای مان نیم نگاهی به آب شدن یخچال ها بیندازیم و با خوشحالی بگوییم که ذوب شدن آنها باعث می شود که در نقاط پایین دست ، رودخانه ها پر از آب شوند اما در حقیقت باید به حال این وضعیت گریست چون مردمانی که در نقاط پایین دست فلات تبت زندگی می کنند در سال های آینده با افزایش خیره کننده حجم آب رودخانه های کوچک و بزرگ مواجه می شوند که در بسیاری از موارد طغیان رودخانه ها را در بردارد . تنها در این مناطق نیست که انسان ها در خطر هستند بلکه بیش از یک میلیارد تن در معرض آن قرار دارند.
با این زنگ خطری که دائم نواخته می شود انسانیت خویش را در یک حافظه فشرده و کوچک حبس کرده ایم و از درون خانه ی شیشه ای بی آنکه به دیگران بیندیشیم نظاره گر شده ایم و دیده ایم که اوضاع زیست محیطی چندان خوب نیست اما خویش را از زیر سنگینی بار هستی بیرون کشیده ایم و نمی دانیم که سرعت نگران کننده ی بحران غذا و گذشتن تعداد گرسنگان از مرز یک میلیارد نفر ، افزایش دمای کره زمین ، افزایش سطح گازهای گلخانه ای و آب شدن یخچال ها ی طبیعی آن چنان بالاست که تا 3 دهه آینده تاثیر مخرب آنها بر وضعیت سلامتی تمام مردم جهان به عیان خواهیم دید و ما در این گوشه از کره خاکی در این زمان چگونه ایم ؟ مغلوب یا غالب و از کدام پنجره به مرگ و زندگی دیگران می نگریم ؟ به قول شاملو : «در مردگان خویش نظر می بندیم با طرح خنده ای و نوبت خود را انتظار می کشیم بی هیچ خنده ایی »
و یا «بهتر است فریاد بر آوریم و مرگ خود را جلو بیندازیم » یا سکوت کنیم و جان دادن تدریجی خود را طولانی تر سازیم ...
عبدالله خداکریمی
